Lekarz Vento consulting – medycyna funkcjonalna w Polsce

Losy w organizmie. Węglan litowy wchłania się szybko i całkowicie z przewodu pokarmowego. Nie wiąże się zupełnie z białkami krwi. Jest. wydalany głównie przez nerki. Istnieją wyraźne różnice w wydalaniu soli litu w zależności od wieku organizmu. U młodych ludzi klirens nerkowy soli litu wynosi 15-25 ml/min, podczas gdy u osób w podeszłym wieku 10-15 ml/min. Wskazuje to na konieczność stosowania mniejszych dawek soli litu u ludzi starszych.

Toksyczność. Na początku leczenia związkami litu często obserwuje się nudności, wymioty i bóle brzucha, które są spowodowane drażniącym działaniem jonów litowych na błonę śluzową przewodu pokarmowego i szybko ustępują podczas leczenia, na skutek procesów adaptacyjnych. Przedawkowanie jonów litowych prowadzi do ciężkich zaburzeń ośrodkowych przejawiających się sennością, ataksją, zaburzeniami mowy, sztywnością i drżeniami mięśniowymi, a w stanach krańcowych śpiączką. Jony litowe hamują czynność gruczołu tarczowego i uszkadzają nerki.

Leczenie zatrucia. W zatruciach jonami litowymi wykorzystuje się praktycznie konkurencyjne działanie jonów litowych i sodowych przez podawanie dużych ilości chlorku sodowego, który wypiera jony litowe z przestrzeni pozakomórkowych oraz wzmaga ich wydalanie z moczem.