Lekarz Vento consulting – medycyna funkcjonalna w Polsce

I okres znieczulenia – okres oszołomienia (rausz) lub analgezji (stadium analgesiae). Rozpoczyna się od chwili podawania środka znieczulającego i trwa do chwili utraty świadomości. Charakteryzuje się stopniowym zmniejszeniem odczuwania bólu. W tym okresie można wykonywać niewielkie zabiegi chirurgiczne nie wymagające zniesienia napięcia mięśniowego (np. nacięcie ropnia).

II okres znieczulenia – okres pobudzenia (stadium excitationis). Rozpoczyna się w chwili utraty świadomości i trwa do wystąpienia znieczulenia chirurgicznego. W tym okresie występuje silne pobudzenie psychiczne (gadatliwość, śmiech), ruchowe (próby ucieczki) – jako objawy odhamowania oraz pobudzenia ośrodków autonomicznych. Lekarz musi pamiętać, że jest zobowiązany do zachowania bezwzględnie tajemnicy tego, co usłyszał w tym czasie od chorego. W tym okresie występuje wzrost ciśnienia krwi, przyspieszenie czynności serca, rozszerzenie źrenic. Może nastąpić oddanie moczu i stolca oraz wymioty. Ze względu na niebezpieczeństwo tych objawów dla chorego i niedogodność dla personelu lekarskiego należy dążyć do zmniejszenia do minimum lub uniknięcia tego okresu.

III okres znieczulenia – okres znieczulenia chirurgicznego (stadium anaesthesiae chirurgicae). Trwa od ustąpienia pobudzenia do wystąpie- nia zaburzeń czynności oddechowej. Oddychanie staje się coraz wolniejsze, głębsze i regularne, zmniejsza się napięcie początkowo mięśni szyi i kończyn, następnie jamy brzusznej, zanikają odruchy początkowo powierzchowne spojówkowe i powiekowe, w końcu głębokie. Ten okres właściwego znieczulenia ogólnego dzieli się na 4 podokresy (fazy), w zależności od głębokości znieczulenia. Kryterium podziału stanowią szerokość źrenic, ruchy gałek ocznych, odruchy oraz charakter oddychania.